Szczepanowska Flora (Florentyna) (1884–1929), pianistka, teoretyk nauczania muzyki, profesor konserwatorium w Poznaniu.
Ur. w Słobodzie Rungurskiej (pow. kołomyjski), była córką Stanisława Antoniego (zob.) i Heleny z Wolskich, siostrą Stanisława Wiktora (zob.), Eleonory (zob. Plutyńska Eleonora), Wandy (zob.), Witolda i Zofii, żony Stefana Szumana, lekarza i psychologa.
Szkołę średnią ukończyła S. we Lwowie. Od r. 1899 opiekowała się młodszym rodzeństwem, ponieważ rodzice po bankructwie firmy osiedli w Bad Nauheim w Niemczech, gdzie matka prowadziła polski pensjonat. Od r. 1905 studiowała pianistykę w Konserwatorium Galicyjskiego Tow. Muzycznego we Lwowie, m.in. pod kierunkiem Viléma Kurza i Stanisława Niewiadomskiego. Konserwatorium ukończyła ze złotym medalem, po czym kształciła się w Wiedniu u Teodora Leszetyckiego. Po powrocie do Lwowa, od jesieni 1908, brała lekcje fortepianu u Kurza, a także rozpoczęła działalność koncertową. Następnie pracowała jako nauczycielka muzyki w jednej ze szkół muzycznych we Lwowie oraz w tamtejszym Konserwatorium. W r. 1910 podróżowała do Niemiec; odwiedziła matkę, a w Monachium zetknęła się z odczytami i pokazami praktycznej nauki solfeżu metodą Émile Jaques-Dalcroze’a. T.r. podjęła naukę na kursie nauczycielskim w prowadzonym przez Jaques-Dalcroze’a zakładzie w Hellerau pod Dreznem; ukończyła go z dyplomem w zakresie nauczania solfeżu i rytmiki. Razem z Zofią Świątkowską, koleżanką z konserwatorium lwowskiego i kursu w Hellerau, otworzyła w październiku 1911 we Lwowie szkołę muzyczną z pionierskim programem nauczania wg metody Jaques-Dalcroze’a. Mistrza odwiedziła w Hellerau, a następnie po wybuchu pierwszej wojny światowej i po jego przeniesieniu się do Genewy utrzymywała z nim korespondencję. W tym czasie, m.in. ze względów finansowych, musiała zamknąć swą szkołę. Podczas obrony Lwowa, w listopadzie 1918, była czynna w sanitarnej służbie polowej; za tę działalność otrzymała Krzyż Obrońców Lwowa.
W r. 1920 została S. nauczycielką w powstającej w Poznaniu Państw. Akademii i Szkole Muzycznej; opracowała wtedy dla tej uczelni nowy program nauczania. W r. 1924 podjęła równocześnie pracę na Państw. Wyższym Kursie Nauczycielskim, gdzie omawiała metodykę nauczania rytmiki i solfeżu (proponowała zastąpić termin solfeż określeniem kształcenie słuchu). Stopniowo, na podstawie metody Jaques-Dalcroze’a oraz własnych doświadczeń z pracy z nauczycielami, stworzyła program kształcenia słuchu. Wykorzystała w nim także badania i wiedzę swego szwagra Stefana Szumana. Założenia programu przedstawiała w Poznaniu na kolejnych posiedzeniach Komisji opiniodawczej dla ustroju szkolnictwa muzycznego przy Min. WRiOP. Po zapoznaniu się z nimi Komisja zwróciła się do ministra WRiOP z prośbą o powołanie S-iej do swego składu. Pod koniec l. dwudziestych włączyła się S. w dyskusję nad metodami kształcenia słuchu, publikując kilka pionierskich artykułów na ten temat (m.in. w „Muzyce w Szkole” 1929 nr 1–3, 5–6, 10–11). Nie zdążyła zrealizować zamiaru stworzenia systemu nazw solmizacyjnych dla chromatyki i enharmonii oraz wydania podręcznika. W maju 1929 zapadła na grypę i w wyniku komplikacji zmarła 5 VII 1929.
S. rodziny nie założyła.
Pośmiertnie ukazało się kilka artykułów S-iej, m.in. Metoda Jaques-Dalcroze’a („Muzyka w Szkole” 1930 nr 1) oraz Metoda Jaques-Dalcroze’a a kształcenie słuchu (tamże 1932 nr 7).
Ludwikiewicz A., Wrażenia z kursu wakacyjnego w Instytucie Jaques-Dalcroze’a w Genewie, „Ruch Muzycz.” 1958 nr 8; Przychodzińska M., Wybitni polscy pedagodzy wychowania muzycznego lat międzywojennych i ich poglądy na nauczanie (cz. 1), „Isme Polska” 1978; Przychodzińska-Kaciczak M., Polskie koncepcje powszechnego wychowania muzycznego. Tradycje–współczesność, W. 1979; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Muzyka w Szkole” 1929 nr 12 (W. Piotrowski).
Joanna Daranowska-Łukaszewska